Czynnościowe zaburzenia głosu z punktu widzenia foniatrii klinicznej, psychopatologii, psychologii i psychiatrii psychodynamicznej

Streszczenie w języku polskim

Prawidłowy, dźwięczny i czysty głos człowieka to efekt współdziałania wielu struktur anatomiczno-czynnościowych, z nadrzędną rolą ośrodkowego układu nerwowego. Jakiekolwiek odstępstwa w budowie i funkcji tych struktur powodują, że głos traci swoje normalne właściwości, ujawniając patologię. Zaburzenia głosu można podzielić na organiczne i czynnościowe. Zaburzenia czynnościowe, w przeciwieństwie do organicznych, charakteryzują się brakiem uchwytnej zmiany organicznej w narządzie głosu. Wśród czynnościowych zaburzeń głosu wyróżnia się dysfonie psychogenne. Czynnościowe, a zwłaszcza psychogenne, zaburzenia głosu spełniają kryteria zaburzeń pod postacią somatyczną i zaburzeń dysocjacyjnych. Dysfonia i afonia psychogenna oraz dysfonia spastyczna to przykłady zaburzeń głosu, u podłoża których wielokrotnie znajdują się mechanizmy obronne w postaci konwersji i somatyzacji. Są one wspólne dla wielu innych zaburzeń, które określa się mianem psychosomatycznych, i jako takie stanowią przedmiot zainteresowania psychiatrii i psychologii pschodynamicznej. W ramach tego paradygmatu zaburzenia psychosomatyczne są rozważane w kontekście teorii traumy, zjawiska aleksytymii oraz mentalizacji.