Penalizacja oszustw ubezpieczeniowych na tle polskiego i norweskiego porządku prawnego

Streszczenie w języku polskim

Konieczność ochrony posiadanych dóbr materialnych jest determinowana faktem, iż przedstawiają one wysoką wartość realną. Cel ten realizują kosztowne oraz niejednokrotnie obowiązkowe ubezpieczenia. Obligatoryjność oraz wysoka cena poszczególnych produktów ubezpieczeniowych w ciągu ostatnich lat stały się jednym z motywów dopuszczania się przestępstw określanych w prawie karnym mianem oszustw ubezpieczeniowych, wyłudzeń ubezpieczeniowych lub przestępstw asekuracyjnych. Za podlegające stypizowaniu w zamyśle ustawodawcy, co wynika z art. 298 § 1 k.k., jest dokonanie usytuowanego w miejscu i czasie zdarzenia będącego podstawą wypłaty odszkodowania, które przy uwzględnieniu rzeczywistych okoliczności zdarzenia byłoby nienależne. Celem pracy jest wskazanie polskich i norweskich regulacji kodeksowych dotyczących oszustw ubezpieczeniowych oraz dokonanie ich porównania. Zadaniem autora jest również przedstawienie szkodliwości przestępstw asekuracyjnych z uwzględnieniem ich odbioru przez obywateli wskazanych wyżej państw.