Ustawowe ograniczenia obowiązujące w strefach ochrony uzdrowiskowej. Wybrane zagadnienia

Streszczenie w języku polskim

Artykuł przedstawia problematykę ograniczeń obowiązujących w strefach ochrony uzdrowiskowej, których obowiązek wyznaczenia wprowadziła obowiązująca obecnie tzw. ustawa uzdrowiskowa. W każdej z trzech stref, oznaczonych literami „A”, „B” i „C”, obowiązują pewne zakazy dotyczące między innymi inwestycji, budowy określonych obiektów, handlu, prowadzenia działalności rolniczej. Z drugiej strony ustawodawca określa główne przeznaczenie każdej ze stref, ustalając także pozytywne wymogi z tym związane (przejawiające się między innymi w konieczności utrzymywania odpowiedniego odsetka terenów zielonych). Ograniczenia mają różną intensywność: od najbardziej restrykcyjnych w strefie „A” (przeznaczonej do prowadzenia lecznictwa uzdrowiskowego), po najmniej dotkliwe w strefie „C” (stanowiącej otoczenie pozostałych stref). W opracowaniu omówiono stan prawny w tym zakresie, odwołując się zarówno do pierwotnej wersji przepisów dotyczących stref, jak i do ich kształtu po nowelizacji. Zwrócono też uwagę na problemy praktyczne, jakie wywołuje stosowanie niektórych przepisów – w tym zakresie przeanalizowano dorobek orzeczniczy oraz przedstawiono pojawiające się postulaty de lege ferenda. Przeprowadzone rozważania umożliwiły ocenę funkcjonowania stref ochrony uzdrowiskowej oraz próbę odpowiedzi na pytanie, czy są one zbędną barierą stawianą przez prawo gminom uzdrowiskowym czy może stanowią konieczne i proporcjonalne ograniczenie.