Teatr partycypacyjny jako narzędzie pracy socjologa – tożsamość w procesie kreacji

Streszczenie w języku polskim

Prezentowany tekst dotyczy możliwości wykorzystania teatru partycypacyjnego jako miejsca konstruowania tożsamości, a tym samym wykorzystania go jako narzędzia pracy dla socjologa. Punktem wyjścia dla prezentowanych rozważań będą eksperymenty teatralne Jerzego Grotowskiego, który zapoczątkował w Polsce tradycję wykorzystywania teatru jako narzędzia naukowej analizy. W kontekście jego dokonań autorka poszukuje odpowiedź na pytania: – czy i w jakim stopniu działalność teatru partycypacyjnego może stanowić laboratorium badawcze dla współczesnego socjologa? Czy teatr partycypacyjny może służyć jako narzędzie budowania tożsamości osobistej? Idąc za myślą współczesnych badaczy (Anthony Giddens, Peter J. Burke i in.), wiemy, że w wyniku przemian związanych z globalizacją nabywanie osobistej identyfikacji stało się życiowym zadaniem jednostek. Ponadto proces ten uległ znacznej komplikacji w tym sensie, że uczestnicy życia społecznego muszą radzić sobie z sytuacją zbyt wielu wyborów, a co za tym idzie – mają do czynienia z większym ryzykiem w sytuacjach społecznych. Potrzebują różnorodnych kompetencji w procesach przyjmowania     i odgrywania ról społecznych oraz umiejętności radzenia sobie z emocjami, których naturalnym laboratorium wydaje się być teatr partycypacyjny. W przekonaniu autorki może on również stanowić potencjalną podstawę do badania procesów grupowych. Warto się więc zastanowić się nad rolą teatru partycypacyjnego w konstruowaniu tożsamości zbiorowych.