Niedopuszczalność zarzutów odwoławczych w postępowaniu karnym

Streszczenie w języku polskim

Artykuł ma charakter naukowo-badawczy. Analizowanym zagadnieniem jest instytucja niedopuszczalnych zarzutów odwoławczych określonych w art. 378a § 4, art. 427 § 3a, art. 447 § 5 i art. 447 § 6 k.p.k. Podjęcie tego problemu badawczego uzasadnione jest licznymi problemami związanymi z wykładnią przepisów normujących tę instytucję oraz konsekwencjami prawnymi postawienia w środkach odwoławczych niedopuszczalnych zarzutów odwoławczych. Ponadto zasadność przeprowadzenia badań wynika z konstytucyjnych i konwencyjnych konsekwencji obowiązywania tej instytucji. Dotychczas problematyka ta nie doczekała się kompleksowej analizy. Postawiono tezę, że przepisy normujące niedopuszczalne zarzuty odwoławcze zostały niepoprawnie sformułowane, a katalogi obejmujące takie zarzuty nie są ściśle określone. Następnie postawiono tezę, że Kodeks postępowania karnego nie wyraża wprost konsekwencji postawienia takich zarzutów, co wymusza funkcjonalną wykładnię przepisów Kodeksu postępowania karnego. W efekcie rozważań sformułowano wnioski de lege ferenda. Zaprezentowane badania mają znaczenie dla dogmatyki prawa karnego procesowego oraz praktyki stosowania omawianych przepisów.