Modus operandi komunikowania politycznego

Jolanta Zdybel

Streszczenie w języku polskim


Celem artykułu jest ujawnienie specyfiki (charakterystycznych cech) komunikowania politycznego oraz jego znaczenia dla prawidłowego funkcjonowania demoliberalnej polityki. We współczesnej przestrzeni politycznej mamy bowiem do czynienia ze „zbiorową histerią”. Jej źródłem jest powszechne nierozumienie podstawowych idei politycznych. Komunikowanie polityczne, z założenia, ma temu przeciwdziałać. Przypisano mu bowiem określone, pozytywne funkcje: informacyjną, edukacyjną, identyfikacyjną, integracyjną, mobilizacyjną. Taka jest jego idea. Praktyka jest inna. Medializacja polityki skutkuje wypaczeniem tej idei. Stałymi elementami komunikowanie politycznego są teraz: dezinformacja, prowokacja, kłamstwo, manipulacja. Wniosek jest taki, że komunikowanie polityczne, tym kształcie, zamiast podnosić kulturę polityczną na wyższy poziom, przyczynia się do jej erozji.


Słowa kluczowe


komunikowanie polityczne; kultura polityczna; wartości; media masowe

Pełny tekst:

PDF

Bibliografia


Beck, Gloria. Zakazana retoryka. Podręcznik manipulacji. Tłum. Ewa Klej. Gliwice: Wydawnictwo Helion, 2007.

Berlin, Isaiah. „Aneks: Wybór listów od Isaiaha Berlina”. W: Beata Polanowska-Sygulska, Filozofia wolności Isaiaha Berlina, 169–206. Kraków: Wydawnictwo Znak, 1998.

Dobek-Ostrowska, Bogusław. Komunikowanie polityczne i publiczne, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012.

Blackburn, Simon. Oksfordzki słownik filozoficzny. Tłum. Cezary Cieśliński, Paweł Dziliński, Michał Szczubiałka i Jan Woleński. Warszawa: Książka i Wiedza, 1997.

Castells, Manuel. Władza komunikacji. Tłum. Jakub Jedliński i Paweł Tomanek. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2013.

Helfert, David. L. Political Communication in Action. From Theory to Practice. Boulder, Colorado: Lynne Rienner Publishers, 2018.

Heywood, Andrew. Ideologie polityczne. Wprowadzenie. Tłum. Miłosz Habura, Natalia Orłowska i Dorota Stasiak. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007.

Juchacz, Piotr W. Idea demokracji deliberatywnej. W: Indywidualizm, wspólnotowość, polityka, red. Marek N. Jakubowski, Andrzej Szahaj, Krzysztof Abriszewski, 147–162. Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, 2002.

Kampka, Agnieszka. Debata publiczna. Zmiany społecznych norm komunikacji. Warszawa: Oficyna Naukowa, 2014.

Karwat, Mirosław. O karykaturze polityki. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza, 2012.

McNair, Brian. An Introduction to Political Communication. London: Routledge, 2017.

Mizińska, Jadwiga. „Po co mi to wiedzieć? Nadinformacyjność Mass Mediów”. Colloquia Communia, 2007, nr 1–2: 71–79.

Neumann, Reiner i Ross, Alexander. Kodeks władzy. Reguły manipulacji. Tłum. Mariusz Kalata. Gliwice: Wydawnictwo Helion, 2010.

Savigny, Heather. Political Communication. A Critical Introduction. Basingstoke: Palgrave Macmillan, 2016.

Sąsiada, Monika. „Modus operandi jako środek identyfikacji sprawcy przestępstwa”. Wrocławskie Studia Erazmiańskie. Zeszyty Studenckie 2008, t. 1: 204–222. http://www.bibliotekacyfrowa.pl/Content/29211/015.pdf (dostęp 25.10.2018).

Szkudlarek-Śmiechowicz, Ewa. „Komunikowanie polityczne”. W: Komunikowanie publiczne. Zagadnienia wybrane, red. Barbara Kudry i Elwira Olejniczak, 25–48. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2014.

Tymochowicz, Piotr. Biblia skuteczności. Wrocław: Wydawnictwo Trans, 2007.




DOI: http://dx.doi.org/10.17951/kw.2018.26.247-259
Data publikacji: 2019-01-22 00:30:39
Data złożenia artykułu: 2018-12-03 14:24:59


Statystyki


Widoczność abstraktów - 1476
Pobrania artykułów (od 2020-06-17) - PDF - 0

Wskaźniki



Odwołania zewnętrzne

  • Brak odwołań zewnętrznych


Prawa autorskie (c) 2019 Jolanta Zdybel

##submission.licenseURL##: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/deed.pl