Administracyjnoprawne uwarunkowania rozwoju energetyki wiatrowej w Polsce

Streszczenie w języku polskim

W dniu 15 lipca 2016 r. wszedł w życie akt prawny, który zelektryzował środowisko przedsiębiorców (zwłaszcza z branży energetyki niekonwencjonalnej), władze samorządów gminnych oraz wszystkich tych, którzy w rozwoju sektora alternatywnych źródeł energii upatrują jedynego antidotum na globalny kryzys energetyczny. Mowa tu o ustawie z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych, która określiła warunki, zasady i tryb lokalizacji oraz realizacji elektrowni wiatrowych o mocy większej niż moc mikroinstalacji, a także warunki lokalizacji zabudowy mieszkaniowej (budynków mieszkalnych i budynków o funkcji mieszanej, w skład których wchodzi funkcja mieszkalna) w sąsiedztwie elektrowni wiatrowych. Ustawa ta zarówno przez doktrynę prawa, jak i media została okrzyknięta mianem „kolejnej specustawy”, mimo że typową „specustawą” nie jest. Jej regulacje, w odróżnieniu od „specustaw”, nie wprowadzają dla inwestorów preferencyjnych warunków ustalania lokalizacji i udzielania pozwolenia na realizację objętych nią inwestycji. Cel ustawodawcy, którym było zwiększenie transparentności procesu uzyskiwania pozwolenia na realizację elektrowni wiatrowej, został jednak osiągnięty zbyt dużym kosztem – złamania podstawowych standardów konstytucyjnych, na czele z zasadą proporcjonalności i zasadą ochrony własności.