Przekroczenie granic obrony koniecznej w wyniku strachu lub wzburzenia usprawiedliwionych okolicznościami zamachu z art. 25 § 3 k.k. z perspektywy psychologicznej

Streszczenie w języku polskim

Analiza ustawowych przesłanek obrony koniecznej z art. 25 § 3 k.k., w szczególności przesłanki strachu lub wzburzenia, powinna korzystać z osiągnięć nauk psychologicznych oraz nauk medycznych w zakresie psychiatrii, gdyż przedmiotem sprawy karnej nie jest zachowanie „wzorcowego obywatela”, lecz konkretnej osoby oznaczonej indywidualnymi cechami reagowania na stan zagrożenia, funkcjami poznawczymi i motywacyjnymi, temperamentem, umiejętnościami radzenia sobie w stanie stresu sytuacyjnego, indywidualnymi mechanizmami samokontroli, uwarunkowaniami genetycznymi wpływającymi na sposoby reagowania w sytuacji zagrożenia oraz „psychologicznego położenia życiowego” wiążącego z danym zdarzeniem przeszłość i przyszłość, co jest niezbędne do pogłębionych analiz psychologicznych. Dopiero interdyscyplinarna współpraca w dziedzinie prawa, psychologii i psychiatrii umożliwia właściwe ujęcie przesłanek z art. 25 § 3 k.k. Współpraca ta znajduje kodeksowe podstawy oparte na art. 193 § 1 i art. 202 § 1 k.p.k. w zakresie przeprowadzenia dowodu z kompleksowej opinii biegłych sądowych psychiatrów i psychologa, gdyż w tego rodzaju sprawach stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych. Kompleksowe opinie psychiatryczno-psychologiczne powinny wyznaczać standardy postępowania dowodowego w sprawie z art. 25 § 3 k.k.