Model ogólnej koncepcji i struktury funkcjonalnej onomastyki

Streszczenie w języku polskim

Celem artykułu jest ujęcie podstawowej wiedzy z zakresu ogólnej teorii onomastyki i wyjaśnienie dwóch wymiarów abstrakcji onomastycznej: a) zaawansowanej abstrakcji poszczególnych elementów odnoszących się do nazw własnych jako klasy, b) onomastyki jako „całości”, jako jeszcze bardziej zaawansowanego typu abstrakcji. Temat został przedstawiony w ujęciu ogólnym. Teoretyczne badania nad onomastyką jako „całością” poszerzają wiedzę o jej naturze w zakresie aspektów konceptualnych i funkcjonalnych oraz jej struktury. Pojęcie „onomastyki jako całości” integruje elementy (kategorie, elementy funkcjonalne), które określają „treść” onomastyki jako „całość”. W modelu onomastyki funkcjonalnej reprezentują one „elementy funkcjonalne”. Oprócz funkcjonalności model ten można scharakteryzować również jako systemowy, dynamiczny i procesowy. Każdy element w modelu onomastyki funkcjonalnej wynika z poprzedniego elementu, który go determinuje. „Potrzeba właściwego nazewnictwa w społeczeństwie” jest początkowym elementem łańcucha, który kończy się na elemencie „używania właściwej nazwy w komunikacji”; relację między nimi można określić jako „onomastykę i komunikację językową”. Podsumowując, onomastykę można zdefiniować jako interdyscyplinarną subdyscyplinę lingwistyki badającą społeczną potrzebę stosowania zindywidualizowanego nazewnictwa, jego praktycznych przejawów w języku oraz funkcji i pozycji poszczególnych nazw własnych we wszystkich typach komunikacji. Ta ogólna definicja ma zastosowanie do onomastyki jako „całości”.