Konstruowanie wymiaru temporalnego wydarzeń w narracji na przykładzie "Próby opisania krajobrazu greckiego" Zbigniewa Herberta

Streszczenie w języku polskim

Narracje stanowią nieodłączną część ludzkiego życia; pełnią ważną funkcję współtworzenia indywidualnej i zbiorowej tożsamości, pozwalając na dzielenie się wiedzą zgromadzoną przez wspólnotę. Narracje mogą być przekazywane za pomocą wielu różnych, często mieszanych mediów. Niezależnie od zastosowanego środka przekazu pomagają tworzyć przestrzeń intersubiektywnie podzielanej wiedzy, wartości i przekonań wspólnoty. W przypadku narracji językowych konstruowanie znaczenia wymaga od czytelnika wykazania się zdolnością do empatii, rozumianej jako umiejętność przyjęcia punktu widzenia innego niż nasz własny. W tym sensie, dzięki narracjom, możemy nauczyć się przyjmowania perspektywy innego uczestnika wspólnoty. W artykule koncentrujemy się na sposobach organizacji narracji literackiej pod względem struktury czasoprzestrzennej przedstawianych zdarzeń. W szczególności interesuje nas sposób, w jaki Zbigniew Herbert konstruuje narrację w swoim eseju podróżniczym Próba opisania krajobrazu greckiego, gdzie warta uwagi jest czasoprzestrzenna segmentacja (wyodrębnianie) opisywanych zdarzeń.